Bölümler | Kategoriler | Konular | Kitaplar | İletişim

Benim hakkımda söyledikleri de bende yoktur.

Ebüd-Derdâ (Radiyallahu anhu) Süveyde bin Akale'den rivâyet ediyor. Süveyde diyor ki:

- Bir gün Şiîlerden bir tâifeye uğramıştım. Hazreti Ebû Bekir ve Ömer (Radiyallahu anhu)'i kötülüyorlardı. Bunu Hazreti Ali (Radiyallahu anhu)'ye anlattım.

- Eğer senin kalbinde olanı bilselerdi o büyük halifelere dil uzatmağa cesaret edemezlerdi, dedim. Hazreti Ali (Radiyallahu anhu):

- Hazreti Ebû Bekir ve Ömer (Radiyallahu anhu) hakkında kalbimde iyilik ve güzellikten başka bir şey gizlemekten Allahu Teâlâ'ya sığınırım. Onlar Resûlullah (Sallallahu aleyhi vesellem)'ın kardeşleri ve vezirleri idi. Bu iki büyük halife hakkında kalbinde iyi ve güzel düşünmekten başka bir şey olana Hakk Teâlâ lânet etsin, buyurdu. (Sonra mübarek gözleri yaş ile doldu. Kalkıp elimden tuttu. Hattâ minbere çıktı. Beliğ ve muhtasar bir hutbe okudu.)

- Kureyş'in iki büyüğüne yakışmayan iftiralarda bulunan kimselerin olduğunu duyuyorum. Benim hakkımda söyledikleri de bende yoktur. Bu iki büyük halîfeyi mü'minler sever. Onlara buğz eden, bana buğz etmiş olur. Biliniz ki, mahlûkların en üstünü Peygamberlerden sonra Ebû Bekir Sıddîktır. En önce müslüman olan ve Resûl-i Ekrem'in en çok sevdiği odur. Hakk Teâlâ'nın yanında da bu ümmetin en mükerremi odur. Dünyada ve ahirette peygamberlerden (Aleyhimüs-selâm) sonra en üstün odur. Ondan sonra Ömerü'l-Fâruk, ondan sonra Osman-ı Zinnûreyn (Radiyallahu anhu)'dir. Allahu Teâlâ'ya benim için ve bütün müslüman kardeşlerim için istiğfar ederim.

Hikayeler ve Kissalar