Bölümler | Kategoriler | Konular | Kitaplar | İletişim
#^# Şimdi O Tahta da Yok #^#
Şimdi O Tahta da Yok
İstanbul’un fırtınalı günlerinden biriydi. Arifler sultanı Aziz Mahmud Hüdayi Hazretleri deniz kenarına gelip müridlerinden biriyle sandala atladı. Sandal suların üzerinde bir kuğu gibi kayıyordu. Denizin tam ortasına geldiklerinde müthiş bir fırtına koptu. Dağ misali dalgalar sandalı bir yaprak gibi oradan oraya savuruyorlardı. Dervişin yüzünde tek damla kan kalmadı. Korku ve telaşla sandalın tahtalarına sıkıca tutundu.
Yüce şeyh, onun haline tebessümle bakıyordu:
-Ne o derviş Mehmed, dedi, görüyorum ki, fırtınadan endişe ediyor, dalgalar sandala vurdukça küpeşteyi yakalıyorsun!
Derviş Mehmed’in dudakları korkudan birbirine vuruyor, can dudağında düğüm oluyordu:
-Ah diyordu, hakk-ı âliniz var. Fakat taktir buyurulur ki, ölümle aramızda incecik bir tahta parçası kaldı.
Hüdaî Hazretleri denizin mavi sularına derin nazarlarla baktı. Az sonra İstanbul’a geçip karaya ayak basınca derviş Mehmed’in omuzuna elini koydu ve dedi:
-Ey derviş Mehmeed! Görüyor musun, ölümle aramızda artık o ince tahta parçası da kalmadı!..
Birden derviş Mehmed’in gözleri yaşlarla doldu:
-Ey temiz canların Pirî, dedi, evet şimdi o tahta da yok.
Alıntı
ölüm her an heran ensemizde
evet bunu sık sık hatırlamak e hatırlatmak lazım
Bir yerde okumuştum.Ölümün her zaman yanlarında olduğunu hatırlamak için Osmanlı padişahlarının kavukları kefen kumaşından yapılırmış...
Emeğine sağlık kardeşim, çok güzel bir paylaşım olmuş....Mevlam razı olsun..
Aşk da tıpkı ELİF gibidir, isminde gizlidir. Ama okunmaz, o olmadan da besmele sese gelmez, o herşeyin içindedir,hiçbirşeyde görülmez..
Teşekkür ederiz Gök Sultan.. Müthiş..